Pip vangt een vogeltje

Pip vangt een vogeltje

Je kan voelen dat het alweer voorjaar wordt. De lucht is helder, de kamperfolie loopt alweer uit en de vogels gaan willig in op elkaars avances. Voor Pip reden temeer om meer tijd in de tuin door te brengen.

Na de middag-dut bij het schaatsen, Pip vindt dat zeer slaapverwekkend, rekt Pip het vege lijf en begeeft zich in zijn tuin. Het is prettig qua temperatuur en het wordt al wat groener in de omgeving. Pip drinkt wat water en loopt een spinnetje over het terras achterna. Te klein, niet de moeite waard. Dan loopt hij over zijn vaste pad naar het midden van het gazon. Het gras is nog een beetje nat, dus schud hij af en toe zijn voetjes uit. Op het moment dat Pip heeft besloten dat dit een goede plaats is om alles te overzien, scheert er een klein geel vogeltje over zijn hoofd. Pip is meteen gespannen en kijkt wat de vogel van hem blieft.

Daar, aan de pergola, hangt tussen de rozentakken een klein houten huisje. Pip heeft daar nooit het nut van ingezien, zijn mensen hebben duidelijk niet met zijn formaat rekening gehouden toen ze dit gezellige huisje kochten. Nu zat het kleine vogeltje op een tak van de perenboom en riep naar zijn vrouw. Nou spreekt Pip geen “koolmees” maar hij begreep het wel: deze jongelui willen komen wonen in zijn tuin. Dit moest hij eens bestuderen. Al snel heeft Pip de routine door: het mannetje komt aanvliegen met een takje dan gaat hij het huisje in en komt er weer uit zonder. Gaat op de tak van de rozen zitten of in de perenboom. Dan roept hij en komt het vrouwtje met een pluisje of een strootje en gaat het huisje in. Met een lege snavel komt zij het huisje uit en vliegt haar man achterna. Pip begrijpt er niets van!

Toen hij pas op de televisie een mens had gezien met wuivend haar, die ook dingen liet verdwijnen had Pip het meteen door, dat was gewoon een kwestie van de mensen voor de gek houden. Maar dit was andere koek. Pip sloop onder de rozenstruik en keek omhoog, achter het houten huisje zat vast ook zo’n zwart gordijn en daar vielen de takjes en strootjes weer naar beneden. Maar nee, niets te zien. Pip zette zijn voorpootjes tegen de paal om de zaken van dichterbij te bestuderen: en dat was fijn. Eens even heerlijk de nageltjes slijpen, handig als hij straks die kleine rakkers zou gaan vangen!

He, onder de plant met de bolletjes zat een lijster, dat is pas een bek vol! Pip sloop voorzichtig naar de andere hoek van de tuin, stil zitten, loeren, billen los schudden en een enorme sprong! Pip zat er maar net naast. Tijd voor een brokje en de lijster zong zijn mooiste lied, hoog in de boom. Omdat het voorjaar wordt.